برایم از خوشبختی هایت بگو. از خدایی که بعد از من به سمت تقدیرت لبخند بر لب داشته است. بگذار باور کنم هنوز خدایی هست. باور کن من به امید نیازمندم. امید برای این باور که من یا آن درخت برای چیزی خلق شده ایم. درخت که قرن هاست وظیفه اش را می داند و فقط من مانده ام!

دیگر برای ما گریه سودی ندارد. یک عمر اشک ها ریخته ایم ولی در نهایت شد یک شب دیگر! برای ما خیلی چیزها دیگر ارزشی ندارد مثل وقتی که همدیگر را صدا می زنیم. مثل وقتی که از همدیگر خبری نداریم و زمانی یا زندگی ای که به گذشتنش ادامه می داد! این یک حادثه نبود یک علت بود!

تو که رفته بودی پس باید بگویم با خیال راحت بمان! اینجا فلاکتش فرقی نکرده. تفاوت ها آشکار می شوند آنگاه که دیگر رنگ رخسار برایت تفاوتی ندارد. و با گذشت و گذشتن تو را تغییر می دهند. هم سان آبی گِل آلود این هم ناپیداست و برای فهمیدنش باید صبر کرد. اما مگر ارزشی دارد، من!

عشق را نباید مخفی کرد اما دوست داشتن را چرا! و من بارها این دو را به اشتباه می گیرم. خبر این هست که دیگر هیچ کدام را ندارم. و به آخر رمان که برسیم می نویسند، پایان

نگاه کن

هنوز اینجا چراغی افروخته مانده

برای دیدن چشم های تو ثانیه ها عمر خرج می کنند

و بعد از تمام این مدت هنوز به سیاهی وعده روشنایی تو را می دهم

هر فردی به امیدی زنده است

اما می دانی دلکم

هیچ امیدی از ناامیدی اشتیاق آورتر نیست

تو کرختی و به فراموشی سپرده شد

اما هنوز از کتاب پاره سخن در میان است

هر روز جانداری برگه ای از آن را می یابد و در کوچه زمزمه می کند

بعد از این همه مدت آبی ها را با تو متصور می شوم

چاوشی ها را با خیال تو گوش می گیرم

اما بر این در نکوب

بگذر

برو آنجا که می خواهی سکنا گزینی

آنگاه ما را باخبر کن تا لبخند بازت را متصور شویم و با خیال آسوده چشمانمان را ببندیم

مدتی هست که دیگر توان نوشتن ندارم. از این خاک های نشسته بر روی وبلاگم مشخص است. دورم از قلمی که حرف هایم را میزد. دورم از خودم.

تنها کسی که از دیگران و خودم نزدیکتر هست به من، تویی. 

مرا می شنوی وقتی در این دشت بی تو صدا به صدا نمی رسد.

 مرا می بینی وقتی تاریکی شهر را به یغما برده است.

ای اشتیاق نفس کشیدنم

ای افسار تپش های قلبم

تولدت مبارک💙

عید آمده هست
اما پروردگارم
عیدی مرا نداده است!
امروز هم می گوید صبوری کن
اما من
به حس با تو بودن نیازمندم.

دوان دوان به تو آیم مگرت نامدی
مردترین مرد جهان اسد سرمدی
خبر خبر خبری شد خبری عاقبت
بیا بیا که مریض است اینجانبت

محسن چاوشی |  علی

+ عیدتون مبارک.

قدم به قدم، در راه تو بودم و با هر گامی خداوند وحی ای برای برگشتنم می فرستاد. او در هر لحظه به من اخطار می داد و من بی توجه هم سان آسمانی که چه سر پناهی داشته باشی، چه نه می بارد، پیش می رفتم. برای چشیدن معنای زندگی به بوسه ات احتیاج داشتم و خداوند هم سان پدری برای خلف کردن فرزندش می کوشید. می دانست که بی فایده است زیرا از یاد نبرده بود روح یه دنده ای در جسمم دمیده است. 
کافه در سکوت مطلق بود و در یک سمت من بودم و رو به رویم تو و در سمت دیگری عزرائیل که در مقابل آن ابلیس زیر چشمی نظاره گر بود. یکی نهی می کرد و دیگری مشتاقانه وصیت می کرد. در چشمان خوشگل تو هم عشق موج می زد و هم ترس روانه بود. قدم برداشتم تا جایی که گرمای نفس هایت را بر روی صورتم احساس می کردم. من می خواستم یک عمر پاکدامنی را دور بریزم. اینبار تو در چشمان من عشق و تردید دیدی. و زمزمه کردی اگر مرا برای یک بوسه می خواهی. ببوس لب های که برای تو هستند. چشمانت را بستی، سپس من هم چشمانم را بستم. 
از درون در میان آن تاریکی نوری دیدم که داشت دورتر می شد.خالقم را صدا زدم. نور ایستاد. گفتم: چکار کنم؟ 
فرمود: وَإِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنِی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ ۖ قَالُوا بَلَىٰ ۛ شَهِدْنَا ۛ أَنْ تَقُولُوا یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّا کُنَّا عَنْ هَٰذَا غَافِلِینَ. ( اعراف، آیه ۱۷۲)
 پروردگارم را یاد کردم که متوجه شدم خیلی وقت هست چشمانت را باز کردی و به من خیره شدی. 
قاشق را از بستنی آغشته کردم و به لبهایت رساندم و گفتم: خانومی فعلا این بوسه را از عاشق  دلتنگت بپذیر.

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد
نه هر کلکی شکر دارد نه هر زیری زبر دارد
نه هر چشمی نظر دارد نه هر بحری گهر دارد
[مولانا]
الا یا ایها الساقی ادر کأسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها
[حافظ]
بنال ای بلبل دستان ازیرا ناله مستان
میان صخره و خارا اثر دارد اثر دارد
[مولانا]
الا یا ایها الساقی ادر کأسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها
به بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشاید
ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها
[حافظ]

شهرام ناظری

امروز گل رز زیبایی را دیدم. بهش خیره شدم ولی ناراحت شد وقتی ذهنم را خواند و فهمید که در درون من تو زیباترین هستی. امروز ظهر وقتی باران می بارید دستم را دراز کردم تا قطره های تصاحب کنم ولی هر قطره که می خورد به کف دستم حس می کرد که این دستها انتظار گرفتن کسی دیگری را می کشند. عصر که شد خورشید خبرم نکرد تا رفتنش را نگاه کنم زیرا طاقت دیدن چشم های انتظارم را نداشت. و شب ماه به هر سیاهی خیره می شد جز به من، تا از او سراغ تو را نگیرم. وقتی وارد اتاق میشم کتابِ امشب کنار غزل های من بخواب در هر سوراخی قایم می شود تا هوس خواندن نکنم و بغضم نگیرد. پنجره هر شب می داند که میهمانی بر لبه اش دارد، پس صبح زود بیدار می شود و تا شب آماده شنیدن حرفهایم می شود. 
دلتنگتم، دلتنگی که با هر نفس جانم را می‌گیرد و سپس با دوستت دارم گفتنت معجون جوانی در درون قلبم ریخته می شود. ای کیمیاگر دل من، در شب بارانی که ماه در لا به لای ابرها سرک می کشد و گل رز از  لبه پنجره نگاهمان می کند، تو را در آغوش میگیرم و می گویم: دوستت دارم...

در حال کتاب خواندن بودم که خیالت آمد به سرم. تو در من هم سان وسعتی هست که از آسمان گرفته نمی شود. مرا فریاد بزن ای صخرهِ دوردست، که من آن پسر جوانی هستم که در بالای تو معنی زندگی را خواهم یافت. بگذار برای لحظه ای کوتاهی لبخندت را ببینم. لبخندی که در میان دندانهایت آمیخته می شود. دنیا زیبایی های زیادی دارد اما چشم های تو نقطه عطف آنهاست. 
در روزگار ما دوست داشتن معنی خاصی ندارد! و من برای بدست آوردن تو باید شاخصه های دیگری هم داشته باشم. شاخصه های که نیاز به صبر دارند. من چهار سال صبر کردم تا اولین جمله ام را در این دنیا بگویم. من نه از صبر کردن برای تو خسته ام و نه خسته از دوست داشتنت هستم. از همان روزی که دیدمت عاشقت هستم و صدای پروردگارم شده صدای سلام کردن تو...

تو دیدی هیچ عاشق را که سیری بود از این سودا
تو دیدی هیچ ماهی را که او شد سیر از این دریا

تو دیدی هیچ نقشی را که از نقاش بگریزد
تو دیدی هیچ وامق را که عذرا خواهد از عذرا

تویی دریا منم ماهی چنان دارم که می‌خواهی
بکن رحمت بکن شاهی که از تو مانده‌ام تنها

عذابست این جهان بی‌تو مبادا یک زمان بی‌تو
به جان تو که جان بی‌تو شکنجه‌ست و بلا بر ما

مولانا
گروه دایره

عاشقی در میان این کلمات نفس می کشد تا معشوقه اش بیاید و با چشمهایش آنها را دنبال کند تا در انتها به دوستت دارم برسد. پس عاشق، دلبرش را در انتظار نمی گذارد و در همان سطر اول می گوید: عشق من، دوستت دارم. حال او در انتظاری هم سان‌ طلوع خورشید می نشیند تا بر لبهای معشوقه اش جمله دوستت دارم نواخته شود. منتظر می ماند تا لبخند معشوقه اش را هر چند از این راه دور اما با قلبی که برایش می تپد به تماشا بنشیند. این کلمات فقط یک مخاطب دارند، مخاطبی که خودکار از خود می گذرد تا بخاطر عشق مالکش، قطره های خونش را فدا کند. هم سان چشمهای من که در انتظار روز دیدارت پلک نمی زنند. انگشتهایم بر روی تقویم روزهای گذشته را خط می زنند، تا به روزی که تو را در آغوش دارند برسند. هم سان ساعتی که در خیال تو می گذرد.  گوشی رو بر می دارم و به عکسی که برای پروفایل تماس گذاشتم، نگاه می کنم. تصمیم به زنگ زدن دارم اما ساعت اشاره می کند که دیر وقت است. اما من برای ادامه این زندگی نیازمند صدایت هستم.
 سلام، عشق من، دلم برایت تنگ شده. خوب هستی؟!

۰۵:۰۴  |  ۹۹/۰۳/۳۱