من در انزوا امروز می خواستم به آرامی یک برگ که می داند با فرا رسیدن پاییز مرگش نزدیک می شود و در خلوت خود به خشک شدن و در شبی ناطلاطم به رها شدن از این شاخه دربند فرو رفته است، هم سان شوم. او از اعماق وجودش معنایی رهایی را می چشد با اینکه از دیدگاه ما یک سقوط پیش نیست اما برای او لمس کردن خاکی‌ست که رفتگانش جز نیکی از او یاد نکردند.

برگ ما مشتاقانه مرگ را فریاد می زند و انگار برای او به معنی پایان نیست! پایان آن در چیست؟!

شاید تنها یک چیز در این دنیا پایان ندارد و برای آن باید عاشق باشیم.