درد باریدن و نداشتن چتر درد دیگریست

درد دانستن و سخن نراندن درد دیگریست

من از آن پسر بچه ای آرام می گویم که لب پنجره کلاس با اینکه جواب ها را می داند اما نگاهش را از دوردست ها بر نمی کشد. من از آن دختر بچه ای شیرین حرف می زنم که به جای بالا بردن دست ،نگاهش را از مورچه ای که در گوشه کلاس راه خانه را پیش گرفته است بر نمی دارد. رهایی آنها کجاست؟ جز اینکه نامی آشنا بشنوند از دبیری که با لبخند آنها را تماشا می کند....

*روز جهانی لکنت زبان 

ابر آسمان را پنهان می کند و باران برای نشان دادن بودنش زمین را در آغوش می گیرد و ما در سایبان کوچک این پارک جان پناهی گرفته ایم. سنگ فرش های پارک برای جا پاهایست که از حرکت لذت ببرن ولی این میان همه بر روی نیمکت نشسته اند. آنها نه به برگ های ریخته شده می نگرند و نه به بودنشان در اینجا. آنها آمده اند تا نشان دهند با تمدن هستند. اثباتش عکسیت که رهگذری از لبخندشان می گیرد. من و اربابم اینجا نشسته ایم تا از فردایی براشان بگوییم که در امروز خویش مانده ایم. از هاله خورشیدی بگوییم که فردا سر خواهد زد در زندگیشان، از نغمه ای خوش که سروده خواهد شد در بد شانسی احوالشان. در این بازار هر کدام به نسبت خویش سهمی می برد. خریدار خبر خوش، من¹ و اربابم نان و دیگری خدا بیامرزی²! باران کم کم نم نمش را به انتها می رساند و به خواب عمیقی می رود اما ابرهای خشمگین اینگار حوس پیاده شدن از این اسب چموش روزگار ندارند. ارباب شاه بیت ها را در محفظه ای آسیب ناپذیر می گذارد و مرا بر دوش، و آنگاه سفری به سوی خانه را بر می گزیند.

-------------------------------------

1- طوطی ای که بیت ها را با نوکش انتخاب می کند.

2-منظورم زمانی است که خواننده بعد از خواندن بیت یه خدا بیامرزی نصیب لسان الغیب (حافظ) می کند.

من به مرگ زنگ می زنم!

ولی مدام قطع تماس می کند؟

حتی مرگ نمی خواهد با من دیدار داشته باشد.

چه دنیایی تنهایی...

من 

از درون می سوزم

و تو با لبخند برونم بی گمان

حدس می زنی خشنودم!

من 

با بارانی می گریم

که تو بی گمان 

می پنداری خیس شده ام!

من 

دیر زمانیست که رویاهایم را زیر پا گذاشتم

و در خیالم آنها را زنده نگه می دارم تا هر بار فرو می روم در آنها، زجر بکشم.

من در اتاق تاریک نشسته ام و از پنجره به پرتو های نوری که برگ های لیمو را بر افراشته می کند نگاه می اندازم. من دراز می کشم در وسط اتاق و به پنکه سقفی خیره می شوم که چگونه بدون اراده مرا نوازش می کند. من به دنبال چیستم؟ روزهایست که فهمیدم که نیست کیستم؟

این روزها من حمل کننده کتابهایم هستم نه خواننده آنها! انگشتانم خسته از نوشتن حرفهای که معنای برای من در حال ندارند. دیگر پاهایم میل طی مسافتی فقط برای رفتن، ندارند و سرم لک زده برای چرخشی.

کابوس هر شبم نبودنم نیست. فرار از بودن است

من در بودن های هستم که هستن در نبودن ها 

پنج وارونه چه معنا دارد ؟

خواهر کوچکم این را پرسـید!

من بـه او خندیدم.

کــمـی آزرده و حـیرت زده گــفــت :

روی دیوار و درختـان دیدم

بازهم خندیدم !

 گفت دیروز خودم دیـدم

پسر همسایه پنج وارونه به

 مینو میداد

آنقدر خنده برم داشت ؛

که طفلک تـرسید !

بغلش کردم و بوسیدم؛

 و با خود گفتم

بـعدها وقتی غـم

سقف کوتاه دلت را خم کرد

بـی گمان می فهمی

پنج وارونه چه معنا دارد ... !

                                                                         سهراب سپهری

                                                                                     متولد:15/مهر/1307

می چکد وزنهِ زنگوله ای که بزغاله سپیدی با هر گام در پشت مادرش به صدا در می آورد.

می ریزد برگ های رنگ باختهِ باغی که برای قطره آبی فریاد بر می آورند.

می تراود نم نمِ بارانی که آسمان در انتظار شب پیامی برای زمینِ آفتاب گرفته دارد.

می درخشد پرتو نوری برای روشنایی دوباره این ده. که مدتیست ظلمات را در آغوش دارد.

نباید فراموش کنیم که ما فقط یک طرف داستان را شنیده‌ایم چون فقط کتاب‌هایی را خواندیم که خدا نوشته و شیطان هیچگاه حق دفاع از خود را پیدا نکرده ...

                                                                                          ساموئل باتلر