با صدای شب هم سان فریاد تنهایی من، در روزگاری که لمس کردن دستهایت جز آرزویی پیش نبود. در شب نشسته ام و به عکست خیره شده ام تا در اعماق چشمهایت آرامش را در آغوش بگیرم، تا در لبخندت زندگی را توصیف کنم. با اینکه آغوشت جز حسرتی چیزی پیش نیست اما با خیال طعم آن غروب خورشید را گذراندم. در این شهر که مردمانش از رفتن می ترسند و مانده اند تا پروردگارشان خوشبختی را بر دوش بگیرد و در خانه هاشان را بکوبد، مرا صدا بزن، تا چشمهایم را ببندم و رهسپار صدایت شوم به امیدی که در زیر گوشم زمزمه کنی. آنگاه که پاهایم از خسته گی دویدن حس نمی شوند، قدم می زنم و وقتی پایی برای راه رفتن ندارم، در آن تاریکی به سمت صدایت می خزم. تا برسم و بچشم، لب های که انتظار لبهایم را می کشند. تا برسم و ببینم، سینه ای که بی تاب آغوشم است. تا فرشته گان به ایمان برسند که به خالق می توان رسید و در سکوت عاشقانه بوسید.

صنم من، خوشبختی من، دوستت دارم

من در اعماق چشمان آسمان تنهایی را دیدم. قطره های معصوم باران به سقف می کوبند و به هم می پیوندند و از شیروانی به سمت پایین رهسپار می شوند. قطره های بیچاره، آنان فرزندان ابری بودند که نمی توانست جلویه گریه هایش را بگیرد. در آن بالا وقتی سرازیر می شدند اندوه حکم فرما می شد اما بر روی زمین برایشان شکر نعمت می خوانند ! مرغ گرسنه در لانه مانده، از باران نمی ترسد ولی جوجه های دارد که طاقت سرما را ندارند. آنها را در آغوش گرفته و برایشان از فردای می گوید که خورشید طلوع خواهد کرد. برگ های ترنج که هنوز یک ماه هست متولد شده اند. هر لحظه قطره ای از باران را به مهمانی در می آورند و با اینکه دیدار چند لحظه هست اما اشتیاق بیشتری نشان می دهند برای قطره ای دیگر. دستم را از پنجره به بیرون می برم و قطره ای به کف دستم می نشیند، یه قطره خجالتی و کم حرف، در گوشه ای از کف دستم رفته و طوری که من متوجه نشوم مرا زیر نظر می گیرد. گفتم: سلام، اما جوابی نداد. دوباره گفتم: سلام، خوبی؟! آرام گفت؛ سلام، خوبم. لبخندی زدم و او هم لبخند زد. گفتم: از کجا میایی؟! گفت؛ از سرزمین آبی‌. گفتم: به کجا می روی؟! گفت؛ به سرزمین آبی. گفتم: از مقصدت خیلی دور شدی. گفت؛ همه نمی توانند به آرزوهایشان برسند اما می توانند زندگی کنند. پرتوهای خورشید، سپاه سیاه ابرها را در هم شکند و سرزمین آبی را تسخیر کرد. دوباره به کف دست نگاه کردم ولی قطره نبود. او بخار شده بود و من در اعماق آبی، به سرزمین آبی خیره شدم‌.

امشب، شب دوم رمضان هست و پروردگارمان در حال رصد آرزوها بعد از افطاری‌ست. فرشته پاکتی که در آن آرزو من نوشته شده است به دست خداوند می دهد و می گوید: همون همیشگی. دو ماه پیش وقتی باران با اندکی امیدی بر لب های ترک خورده زمین قطره آبی می چکاند، من دوستت داشتم و حال که خورشید سوزان دارد رنگ زندگی را از چمن ها می گیرد، من دوستت دارم. والدین ها می خواهند از من خون بگیرند و در رگهای فرزندانشان بریزند تا شاید عاشق شدن بیاموزند اما این کافی نیست آنها به قلب من و تو نیاز دارند. که این ممکن نیست. زیرا من مدتها قبل، قلبم را در لا به لای روسری گذاشتم و برای به دست آوردن تو، باید اول حلوا مرا پخش کنند. هر روز که میگذرد، روی صندلی کنار میز می نشینم و به عکست خیره می شوم و تو هر روز از روز گذشته زیباتر هستی. منم عاشقت، خدای کوچک من که تو را بی بهانه می پرستم.

صنم، همون همیشکی من، دوستت دارم.