برایم از خوشبختی هایت بگو. از خدایی که بعد از من به سمت تقدیرت لبخند بر لب داشته است. بگذار باور کنم هنوز خدایی هست. باور کن من به امید نیازمندم. امید برای این باور که من یا آن درخت برای چیزی خلق شده ایم. درخت که قرن هاست وظیفه اش را می داند و فقط من مانده ام!

دیگر برای ما گریه سودی ندارد. یک عمر اشک ها ریخته ایم ولی در نهایت شد یک شب دیگر! برای ما خیلی چیزها دیگر ارزشی ندارد مثل وقتی که همدیگر را صدا می زنیم. مثل وقتی که از همدیگر خبری نداریم و زمانی یا زندگی ای که به گذشتنش ادامه می داد! این یک حادثه نبود یک علت بود!

تو که رفته بودی پس باید بگویم با خیال راحت بمان! اینجا فلاکتش فرقی نکرده. تفاوت ها آشکار می شوند آنگاه که دیگر رنگ رخسار برایت تفاوتی ندارد. و با گذشت و گذشتن تو را تغییر می دهند. هم سان آبی گِل آلود این هم ناپیداست و برای فهمیدنش باید صبر کرد. اما مگر ارزشی دارد، من!

عشق را نباید مخفی کرد اما دوست داشتن را چرا! و من بارها این دو را به اشتباه می گیرم. خبر این هست که دیگر هیچ کدام را ندارم. و به آخر رمان که برسیم می نویسند، پایان