فریادی بر می آید از مردابی خسته،

او دلش را به زلالی اب رودی داده است که به سمت عشقش پیش می رود،

یکجا تنها نشسته و مدام به گل های چسبیده به تنش خیره می شود،

تنهای برای او معنای دیگری دارد،

او مدام در نبودنهاست و بودن ها حسرتی برای نبودنهاست.

من دارم میمیرم واین آخرین واژه های من است بر روی این نقطه.

من دارم میمیرم و این آخرین بخارهای نفس من است بر روی این صحفه.

من دارم میمیرم و کسی نیست بالای تختم تا بگیرد دستانم و آخرین نشان زنده بودن را به من انتقال دهد.

من دارم میمیرم  و کسی نیست تا برایم دعا کند تا شاید گناهایم شوند شُسته.