نوشته ها با خوشحالی تا مطلب جدید وبلاگ قدم بر می دارند ولی از بد رورگاز در پیش نویس حبس می شوند. گاهی نیاز هست سکوت کرد و منتظر باشی تا کسی بیاید و سکوتت را بشکند. اما به هر سکوت شکنی نباید نگاه مثبت داشت. بعضی ها می آیند تا از آنچه که خوانده اند ولی نمی فهمند را بروز کنند و عده ای دیگر در زنجیر چند اصطلاح حبس شده اند و آنگاه وقتی می گویی فارسی صحبت کن. ناراحت می شوند زیرا می دانند بدون آنها هیچ چیز دیگری نیستند! در سرزمین ما افرادی هستند که کتاب می خوانند و در میان آنها عده ای هستند که فقط کتاب می خوانند! منظورم این هست مثل ماشین چمن زنی فقط می خورند و نمی دانند  (نمی فهمند) علف هرز هست که می خورند یا یه شاخه گل صد تومانی. ما باید مراقب باشیم کجا می روییم چون این ماشین های چمن زنی همه جا هستند! آنها آنقدر علف هرز خورده اند که دیگر مزه گل پامچال را درک نمی کنند. متاسفانه «درک» دادنی نیست و این ماشین های چمن زنی والدینی نداشتند تا به آنها قبل از اینکه در باغچه رها شوند تربیتشان کنند، حال دیگر کمی دیر شده است زیرا این ماشین های نادان دهانی دارند که از مغزشان بزرگتر است.

سعی کنیم ماشین چمن زنی نباشیم...