صبح دمی ازت خواستم بهم خیره شویی.پرسیدم: من کی هستم؟ باید همان زمان به چرخش سرت می فهمیدم.

تمام فعل های سرنوشت من اول شخص جمع بود! وای حتی غلط گیر هم ندارم....

نه، اشتباه نکن. من از صفر شروع نمی کنم. همینجا که ایستاده ام، شروع به قدم زدن می کنم با این تفاوت که دستهایم برای گرم شدند تو جیبم هستند.

من بهت گفتم بدست آوردنم، راحتر از، از دست دادنم هست. من بهت اخطار دادم....

تو انتخابت را کرده ای و دیگر من زمانی برای فکر کردن به تو ندارم.

خداحافظ.