در این سرزمین جز اندوه، اندیشه ای برای رهایی نبود
برای یکی شدن جز هیچ شدن رسمی نبود
و دیگر برای شب های پر ستاره آغوشی نبود
هر چه خدا نداد، آنها گرفتند
هر چه خودمان نخواستیم سهم دیگری شد
ای کاش در انتهایی اشکها دری برای لبخند بود
ولی نبود
چه شب های که آروزیی داشتیم اما صبح حلاجی نبود
چه درد های که بر دوشمان همراه شد آنقدر که مرهمی نبود
همه چیزمان در نبودن گذشت
و خدایی که نبود