و ما از فروغی دوباره بر خواستیم 
تا جان گیرد این چرخه بی زوالِ رو تکرار
و از دردها گذشته نبودیم که غم ها بر سرمان افزون گشت
با این وجود 
گاهی در رهگذران شماها را می دیدیم
هر آنچه تصنعی 
اما لبخند بر لب داشتید
و ما را به جرعه ای امیدوار بر این دنیا می کرد