او از تردیدهای های من استفاده کرده و خود را در میان واژگانم قایم می کند. همچون دختری معصوم که می ترسد بار دیگر دلش را فدا کسی کند که خواهد رفت. با آرامی بعد از سلام من، سلام می کند. من کلام زندگی را بر زبانم جاری می کنم، من درد مشترکم، مرا فریاد کن.

من چقد گناهکارانه تو را تصور می کنم. من خیلی سریع تو را در آغوش می گیرم. بار دیگر با صدایت مرا محو تماشایت کن. بار دیگر برای معنا بخشیدن به هستیم تو را نجوا می کنم. چقد غیر دسترس بودن تو را برنداز می کنم. بارها من به تو می رسم اما این کافی نیست وقتی تو به من نمی رسی... .

شکاف بر روی لبانم، تشنه بوسه توست. پنجره ایوان چشم انتظار لبخند توست. اما نیستی و چقد غریبانه این متن رو به افول می رود. داشتن تو یک خواسته نیست. یک زندگیست. که شب ها با تو پلک می بندد و بامداد در سجود چه اندازه تو را صدا کند، تا تو از درگاهت به آن طلوع کنی؟ 

"هیچ ﺑﯿﺸﻪ‌ﺍﯼ ﺑﯽ‌ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﯿﺴﺖ

ﺍﺯ ﻫﻢ‌ﺁﻏﻮﺷﯽ ﺑﺎ ﺑﺎﺩﻫﺎ

ﻭ ﻫﯿﭻ ﺟﻨﮕﻠﯽ

ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪﻩ

ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ

ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﻢ

ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻡ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ

ﺑﯽ‌ﺁﻧﮑﻪ ﺑﭙﯿﭽﺪ ﺩﺭ ﻧﻔﺲ‌ﻫﺎﯾﻢ"¹

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1- "                " از احمد شاملو/۲۱ آذر ۱۳۰۴.

پیش از آنکه واپسین نفس را برآرم

                                             پیش از آنکه پرده فرو افتد

                                                                              پیش از پژمردن آخرین گل

بر آنم که زندگی کنم

                             بر آنم که عشق بورزم

                                                            بر آنم که باشم.

در این جهان ظلمانی

                       در این روزگار سرشار از فجایع

                                            در این دنیای پر از کینه

                                                           نزد کسانی که نیازمند منند

                                                                             کسانی که نیازمند ایشانم

                                                                                             کسانی که ستایش‌انگیزند.

تا دریابم

            شگفتی کنم

                              بازشناسم

                                             که‌ام

                                                    که می‌توانم باشم

                                                                             که می‌خواهم باشم؟

تا روزها بی‌ثمر نماند

                    ساعت‌ها جان یابد

                                    لحظه‌ها گران‌بار شود

                                                           هنگامی‌که می‌خندم

                                                                             هنگامی‌که می‌گریم

                                                                                               هنگامی‌که لب فرو می‌بندم.

در سفرم به سوی تو

                 به سوی خود

                          به سوی خدا

                                     که راهی‌ست ناشناخته

                                                          پُر خار

                                                                 ناهموار

                                                                    راهی که باری در آن گام می‌گذارم

                                                                              که قدم نهاده‌ام

                                                                                                  و سر بازگشت ندارم.

بی‌آنکه دیده باشم شکوفایی گل‌ها را

                          بی‌آنکه شنیده باشم خروش رودها را

                                       بی‌آنکه به شگفت درآیم از زیبایی حیات

                                                     اکنون مرگ می‌تواند فراز آید 

                                                                 اکنون می‌توانم به راه افتم

                                                                             اکنون می‌توانم بگویم که زندگی کرده‌ام.

                                                                       شاعر:مارگورت میکل

                                                                       ترجمه:احمد شاملو