مرگی آرام مرد جوانی که بر روی لبه برج ایستاده است صدا می زند.او احساسی ندارد. او قصدش را کرده است و برای انجام هدفش راسخ است.

پیرزنی که بر روی صندلی راحتی نشسته و از پنجره مرد را می بیند، می گوید:دوست دخترش، ترکش کرده. او زنده می ماند. مردی که پالتویی بلند پوشیده و روزنامه ای در بغل دارد، سریع در حال عبور است، که در ذهنش زمزمه می کند: پول هایش را باخته است، او می میرد. دختر بچه ای که دست چپش در دست راست مادرش هست، با صدای ترسان:مامی، او آقا می خواهد به پرد پایین؟ مادر به آرامی: بله. دختر با اضافه کردن چاشنهِ تعجب می پرسد:چرا؟ مادر بدون هیچ حسی: دیوانه است.

همه انسان ها منتظر یه پرتاب بدون چتراند. او یه سرگرمی است برای این روز بدون حادثه. عکاس ها هر لحظه را ثبت می کنند اما مرد نه ژست گریه دارد و نه خنده.

او دست هایش را بالا می کشد تا با شانه هایش برابر شوند و بر می گردد.آنگاه نگاهی به سقف سپس به آسمان. او آماده است.

هیاهوی بخاطر جانوری که قصد پرش دارد ولی بال ندارد بلند می شود.

دختری که باران اشک هایش را پوشانده است به آنجا می رسد، او را می بیند، می ایستد و بدون پلک زدن می پرسد:چرا؟

چشم ها همه به او دوخته شده اند. چشم ها به دنبال دلیل نیستند آنها عاشق پروازاند.

او چشم هایش را می بندد و قدم به عقب بر می دارد با همان یک قدم کافیست تا مردم بدانند او پرواز بلد نیست. 

قطره های باران به پلک هایش می خورد اما چشم هایش را باز می کند و به ابر های سیاه لبخند می زند.

برخورد فقط چند ثانیه است ولی او در چیزی غوطه ور می شود. هیچکدام هم تمامی ندارند.

در این زمان بیشتر از هر زمان دیگری می شود دید که احترام جنسیت های مخالف نسبت به هم به حدی رسیده است که به سختی می توان نقطه امیدی دید. این رفتار که ابتدا در فضای مجازی و سپس به صورت تدریجی به دنیایی واقعی را یافته است¹.

چرا این گونه شده است؟ ایراد کجاست؟

اغلب جوانان دارای کمبودی هستند که آن را فقر محبت می نامم. ما در گذشته نه چندان دور، چنین مشکلاتی را داشته ایم ولی نه تا این حد تکثیر یافته و حتی در گذشته بعد از حادثه ای² ، این کمبود برطرف می شد اما اینک تکثیر بدون هیچ مانعِ  در حال افزایش است.

اولین سر نخ که منشا مشکل را نشان می دهد، خانواده است. افرادی که نام والدین را از طریق گوششان می شوند³ در حالی که اصلاََ با مسولیت یک ولِد آشنای و نیز آموزش ندیده اند. زمانی این مشکل حاد می شود، که نوزادی ناخواسته به دنیا می آید.

ما در جامعه مان در مورد آموزش چه علمی و چه آموزشی⁴ به صورت کامل به مشکل خورده ایم و حتی حاکمیت در حال حاضر آن را رها کرده است!

این کمبود آن چیزی است که ما به صورت عام "فرهنگ" می نامیم. فرهنگی که از آن فقط دارد یه کتاب باقی می ماند، کتابی که دیگر تا نمی خورد.

هشدار

به ما حمله شده است!

کسی صدایم را می شنود؟

----------------------------------------------------------------------------------------------------

1)البته در زندگی واقعی یعنی قبل از فضای مجازی دیده شده است ولی بسیار خفیف بوده است.

2)منظورم از حادثه برخورد خانواده است. و حتی در حادثه ذهنی (شکست عشقی) یا حادثه جسمی باعث می شد که فرد بیابد رفتارش نادرست بوده است.

3)کنایه به این است که پدر و مادر شده اند.

4)منظور آموزش رفتاری و تربیتی است.

چه زمانی بهترین استفاده از وقتم را کرده ام؟

از خودتان بپرسید. پاسخ چیست؟

پاسخ من عجیب است، من چیزی به زبان اوردم که در درونم وحشت هست و سردردگمم.

در تمام طول عمر همیشه از جوابم فراریم. دوست ندارم فردی بگوید: برو و انجامش بده. همیشه تلاش کرده ام ازش دور شوم. انگار زمانی که از آن دورم، آسوده ام ولی نیستم. مدام در گوشهِ تاریک کوچکِ از ذهنم بهش فکر می کنم.چرا این چنین باید باشد؟

وقتی آینه را می بینم. آدمی خوب، درستکار، با شعور، با ادب، مهربان در چشمانم ظاهر می شود. اما چرا پاسخم نیست؟

من می ترسم، چرا پاسخم را در خویش نمی یابم؟

چرا هر چیزی لذت بخش است جزء انجام دادن پاسخم؟

خدای من

خدای من                                      چقد از خویش دورم.

قدم می گذارم با نفس های از روی ترس. در زندگی ایمان به خود تنها کافی نیست، زمانی که پل پشت سرتان را ویران می کنید. اما چیر ماورای هم نیاز نیست. فقط باید انجامش داد به ایده ای که می پرورانید. نگاهی به پشت کافی است، تا در دره ای انداخته شوید.  رکاب می زنم بی آنکه ترس از پنجری داشته باشم، ترس از خستگی. پنجر خواهم شد، خسته خواهم شد و در زمانش بهترین فکر راه انجام می دهم.

من خوب می دانم، نخواهم مُرد به این سادگی.