مدتی هست که دیگر توان نوشتن ندارم. از این خاک های نشسته بر روی وبلاگم مشخص است. دورم از قلمی که حرف هایم را میزد. دورم از خودم.

تنها کسی که از دیگران و خودم نزدیکتر هست به من، تویی. 

مرا می شنوی وقتی در این دشت بی تو صدا به صدا نمی رسد.

 مرا می بینی وقتی تاریکی شهر را به یغما برده است.

ای اشتیاق نفس کشیدنم

ای افسار تپش های قلبم

تولدت مبارک💙