مرگی آرام مرد جوانی که بر روی لبه برج ایستاده است صدا می زند.او احساسی ندارد. او قصدش را کرده است و برای انجام هدفش راسخ است.

پیرزنی که بر روی صندلی راحتی نشسته و از پنجره مرد را می بیند، می گوید:دوست دخترش، ترکش کرده. او زنده می ماند. مردی که پالتویی بلند پوشیده و روزنامه ای در بغل دارد، سریع در حال عبور است، که در ذهنش زمزمه می کند: پول هایش را باخته است، او می میرد. دختر بچه ای که دست چپش در دست راست مادرش هست، با صدای ترسان:مامی، او آقا می خواهد به پرد پایین؟ مادر به آرامی: بله. دختر با اضافه کردن چاشنهِ تعجب می پرسد:چرا؟ مادر بدون هیچ حسی: دیوانه است.

همه انسان ها منتظر یه پرتاب بدون چتراند. او یه سرگرمی است برای این روز بدون حادثه. عکاس ها هر لحظه را ثبت می کنند اما مرد نه ژست گریه دارد و نه خنده.

او دست هایش را بالا می کشد تا با شانه هایش برابر شوند و بر می گردد.آنگاه نگاهی به سقف سپس به آسمان. او آماده است.

هیاهوی بخاطر جانوری که قصد پرش دارد ولی بال ندارد بلند می شود.

دختری که باران اشک هایش را پوشانده است به آنجا می رسد، او را می بیند، می ایستد و بدون پلک زدن می پرسد:چرا؟

چشم ها همه به او دوخته شده اند. چشم ها به دنبال دلیل نیستند آنها عاشق پروازاند.

او چشم هایش را می بندد و قدم به عقب بر می دارد با همان یک قدم کافیست تا مردم بدانند او پرواز بلد نیست. 

قطره های باران به پلک هایش می خورد اما چشم هایش را باز می کند و به ابر های سیاه لبخند می زند.

برخورد فقط چند ثانیه است ولی او در چیزی غوطه ور می شود. هیچکدام هم تمامی ندارند.

برای پرواز می خواهم دلی از غمها، نیستم از این آشنایان خوشحال. نیست زندگی ام برای خنده، نیست خودم برای تکرار. آری، من عبوسم.آری، من ملولم از این حرف های بی انتها. از این کار های با شتاب. می ایستم و درنگی می کنم. حتی اگر نمانند در این کویر های بی آب. می گذرم از ناله های بی غصه، نگاه نمی نکنم به حرف های شسته. من می روم، بی آنکه بدانم کسی هست در این فریاد های بی صدا.