یه چیز های را دوست داریم فراموش کنیم. هر کسی میل دارد رویدادی را از یاد ببرد، فقط زمان، مکان و نوع حادثه متفاوت است. ما دنبال چه هستیم؟ چه می خواهیم؟ ما خویش را گم کرده ایم در حالی که می نشینیم رو در روی هم و نگاه مقابل را استنتاج می کنیم. ما هیچ چیز نمی دانیم. باور هم داریم که نمی دانیم اما چون مخاطب ما نیستیم، مهم نیست. ما فقط مقصد را می بینیم و در خیال مبدا. هیچگاه، ما هیچگاه راه را دوست نداریم. ما خودمان را هم دوست نداریم و حتی دیگران را. دیگر چیزی نیست که ما دوست بداریم. فرصت های کمی هست برای نزدیکتر شدن و ما قدرنشناس هستیم. اما با این همه هنوز امیدی هست. دوست داشتن در ذات ماست. فقط کافیست یه بار بچشید.

---------------------------

*نوشته ای تحت تاثیر فیلم نزدیکتر به کارگردانی مصطفی احمدی.