نباید فراموش کنیم که ما فقط یک طرف داستان را شنیده‌ایم چون فقط کتاب‌هایی را خواندیم که خدا نوشته و شیطان هیچگاه حق دفاع از خود را پیدا نکرده ...

                                                                                          ساموئل باتلر

دنیا پر از بدی است. و من شقایق تماشا می‌کنم. روی زمین میلیونها گرسنه است. کاش نبود. ولی وجود گرسنگی، شقایق را شدیدتر می‌کند. و تماشای من ابعاد تازه‌ای می‌گیرد. یادم هست در بنارس میان مرده‌ها و بیمارها و گداها از تماشای یک بنای قدیمی دچار ستایش اُرگانیک شده بودم. پایم در فاجعه بود و سرم در استتیک. 

وقتی که پدرم مرد، نوشتم: "پاسبان ها همه شاعر بودند. "

حضور فاجعه، آنی دنیا را تلطیف کرده بود. فاجعه آن طرف سکّه بود و گرنه من می‌دانستم و می‌دانم که پاسبان‌ها شاعر نیستند. در تاریکی آن قدر مانده‌ام که از روشنی حرف بزنم. چیزی در ما نفی نمی‌گردد. دنیا در ما ذخیره می‌شود. و نگاه ما به فراخور این ذخیره است. و از همه جای آن آب می‌خورد. وقتی که به این کُنارِ بلند نگاه می‌کنم، حتی آگاهیِ من از سیستم هیدرولیکیِ یک هواپیما، در نگاهم جریان دارد. ولی نخواهید که این آگاهی خودش را عریان نشان دهد. دنیا در ما دچار استحالهٔ مداوم است. 

من هزارها گرسنه در خاک هند دیده‌ام و هیچ وقت از گرسنگی حرف نزده ام. نه، هیچ وقت. ولی هر وقت رفته ام از گلی حرف بزنم دهانم گس شده است. گرسنگی هندی سَبک دهانم را عوض کرده است و من دِین ِخود را ادا کرده‌ام.

                                                                                     سهراب سپهری

                                                                                      آبادان / 7 / فروردین

پیش از آنکه واپسین نفس را برآرم

                                             پیش از آنکه پرده فرو افتد

                                                                              پیش از پژمردن آخرین گل

بر آنم که زندگی کنم

                             بر آنم که عشق بورزم

                                                            بر آنم که باشم.

در این جهان ظلمانی

                       در این روزگار سرشار از فجایع

                                            در این دنیای پر از کینه

                                                           نزد کسانی که نیازمند منند

                                                                             کسانی که نیازمند ایشانم

                                                                                             کسانی که ستایش‌انگیزند.

تا دریابم

            شگفتی کنم

                              بازشناسم

                                             که‌ام

                                                    که می‌توانم باشم

                                                                             که می‌خواهم باشم؟

تا روزها بی‌ثمر نماند

                    ساعت‌ها جان یابد

                                    لحظه‌ها گران‌بار شود

                                                           هنگامی‌که می‌خندم

                                                                             هنگامی‌که می‌گریم

                                                                                               هنگامی‌که لب فرو می‌بندم.

در سفرم به سوی تو

                 به سوی خود

                          به سوی خدا

                                     که راهی‌ست ناشناخته

                                                          پُر خار

                                                                 ناهموار

                                                                    راهی که باری در آن گام می‌گذارم

                                                                              که قدم نهاده‌ام

                                                                                                  و سر بازگشت ندارم.

بی‌آنکه دیده باشم شکوفایی گل‌ها را

                          بی‌آنکه شنیده باشم خروش رودها را

                                       بی‌آنکه به شگفت درآیم از زیبایی حیات

                                                     اکنون مرگ می‌تواند فراز آید 

                                                                 اکنون می‌توانم به راه افتم

                                                                             اکنون می‌توانم بگویم که زندگی کرده‌ام.

                                                                       شاعر:مارگورت میکل

                                                                       ترجمه:احمد شاملو

دلم برای کسی تنگ است، که آفتاب صداقت را به مهمان گل های باغ می آورد و گیسوان بلندش را به باد ها می داد و دست های سپیدش را به آب می بخشید.

دلم برای کسی تنگ است، که چشم های قشنگش را به عمق آبی  دریای واژگون  می دوخت و شعر های خوشی چون پرندگان می خواند.

دلم برای کسی تنگ است، که همچون کودکی معصومی دلش برای دلم می سوخت و مهربانی را نثار من می کرد.

دلم برای کسی تنگ است، که تا شمال ترین شمال جنوب ترین جنوب همیشه در همه جا      آه     با آه به توان گفت.

که بود با من پیوسته نیز بی من بود و کار من ز فراغش فغان و شیون بود.

کسی که بی من مرد، کسی که با من نیست.کسی...   دیگر کافیست.

حمید مصدق

دفتر نخست

آری گفتار نامضبوط در هوا جاری شده، با گذر زمان کم رنگتر می گردد و هرگز برگوینده اش بندی نمی نهد، اما سخن مدون سرمایه مستند شخصیت بر جریده عالم است که می تواند موجب عزت یا سرافکندگی شود، و از این روست که وقتی قلم برای واژه پردازی هماورد می طلبد، هر که را بجز واژه پرداز یارای حضور نیست.

کلام آخر اینکه، قدردانی از کتابداران که در حراست از دانش و فرهنگ مدون ملل می کوشند، وظیفه ای اجتناب ناپذیر است.

مولف:دکتر حمید مقدسی

کتاب:فرهنگ اصطلاحات پزشکی

تابستان 75